Voorzitter, collega’s,

Ik ben precies een jaar geleden zélf de situatie gaan opmeten in het Za’atari vluchtelingenkamp in Jordanië. Het moet gezegd dat de inrichting en het beheer van dat kamp door de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR lof verdient. Waar schort het dan, nu die kampen leeglopen? Waarom stappen die gezinnen in gammele bootjes richting Europa? Het antwoord, is dat er onvoldoende fondsen zijn. En dat, collega’s, laat zich erg concreet voelen. Zo zijn de voedselrantsoenen al sinds enige tijd zeer laag! Wat doet een uitgehongerd gezin dan, dat daar geen arbeidskaart kan verkrijgen? Vluchten, of hun dochters op jonge leeftijd uithuwelijken en hun zonen uitsturen om te bedelen. Europa moet niet met de morele vinger zwaaien en de grens openhouden. Europa moet bijdragen aan de opvang in de regio, met adequate fondsen voor de vluchtelingenkampen. Dat we dit jaren na het uitbreken van de oorlog in Syrië nog steeds moeten herhalen, maakt mij moedeloos. Dat private organisaties met eigen middelen hulp moeten bieden aan mensen en kinderen met een beperking, maakt mij kwaad.