Als we spreken over veiligheid binnen de Unie, dan denk ik ook aan bepaalde gemarginaliseerde bevolkingsgroepen waarbinnen het fenomeen van moslimextremisme jammer genoeg prominent voorkomt. Jongeren uit risicobuurten bijvoorbeeld, die worden aangezet door criminele vriendjes of charismatische geradicaliseerde figuren. Terrorisme volgt vaak uit criminaliteit, ja, maar ook ‘de gemeenschap en het identiteitsgevoel’ spelen een aanzienlijke rol. Terrorist Abdeslam trok bijvoorbeeld na de aanslag in Parijs richting Brussel en vond er prompt onderdak bij een gezin. Bij een vader, moeder en hun zoon in Molenbeek. En dus stelde ik mij de vraag hoe die gemeenschappen terug uit die marginaliteit kunnen worden gehaald.

Sinds 2005 ondersteunt de EU op systematische wijze de Lidstaten bij hun inspanningen tegen gewelddadig extremisme. De Veiligheidsagenda van 2015 bouwt daarop verder, waarna de Commissie midden 2016 zeven nieuwe prioriteiten lanceerde. In die prioriteiten werd een toolkit aangekondigd om extremisme beter op te sporen en te bestrijden, en zo onze maatschappij open, vrij en inclusief te houden. Het is belangrijk dat slachtoffers en gedesillusioneerde terroristen hierbij ook betrokken worden.

Goede maatregelen, maar het beste middel voor een hechte samenleving, is niettemin activatie en participatie. Taalopleidingen, maar ook trajectbegeleiding bij het vinden van werk. Verplichte inburgering is tevens een absoluut kernpunt in de strijd tegen terreur. In Brussel bijvoorbeeld is een inburgeringstraject nog steeds niet verplicht. Dit is te danken aan onze franstalige PS-collega’s. Alsof Europa alles kan oplossen met een toverstok.